Werken om geweldig te wonen en te reizen

De Botanische tuinen staan weer in bloei, het zonnetje gaat steeds vaker schijnen en wij krijgen de reislust weer te pakken. Oftewel, wij zijn klaar voor deel 3 van onze reis! Na 4,5 maand te hebben gewerkt en gewoond in de heerlijke stad Wellington zijn we alweer aan het einde gekomen van deze woon- en werkfase. Een fase waarin we veel hebben geleerd, ontzettend genoten hebben van een prachtig huis met super leuke multiculturele huisgenootjes, de gemakken van een huis (douche, bad, vaatwasser, oven, wasmachine, etc.) enorm hebben gewaardeerd en een leventje weten op te bouwen in een totaal onbekende stad. Dit blijft natuurlijk ook een uitdaging en niet altijd even gemakkelijk. Ik (Eva) had het mooi voor elkaar met een baan waar ik direct mee kon beginnen en waarvan ik een hele hoop ervaring heb opgedaan. Jason daarentegen heeft het “werk” leven op een totaal nieuwe en bijzondere manier ervaren, laten we het hem zelf even vragen, want hij kan dit beschrijven als geen ander.

Daar sta ik dan. In de regen. In de modder, op een smerige bouwplaats. Overal op de grond rondom mij ligt bouwafval dat rondgesmeten is door bouwlui die te lui waren om het in de afvalcontainer te gooien. Ik draag een prachtig mooi oranje hesje, woe-hoe jippie ja jee. Helmpje op natuurlijk, want hoewel alle andere werkzaamheden 100m verderop plaatsvinden, weet je maar nooit wat voor gevaarlijke dingen er allemaal naar beneden kunnen vallen uit de open lucht. Een komeet misschien? Dan ben je toch maar mooi blij dat je een bouwhelm op hebt.
Mijn taak – grote verantwoordelijkheid – is om het bouwafval met de hand op te rapen en in de container te gooien. Twee kiwijongens moeten mij hierbij helpen. Maar ik kan dat laatste woord misschien beter tussen aanhalingstekens plaatsen; “helpen”. Erg behulpzaam zijn deze knapen met een IQ van -3 namelijk niet echt. Eén van de twee verbuikt meer energie met het produceren van een ononderbroken brei van oninteressante woorden, dan dat hij afval raapt. Vrij irritant. Maar eigenlijk maakt het me ook niets uit dat hij geen brijdrage levert aan het klaren van de klus. Het is dan wel shit hier, maar ik wil ook niet te vroeg klaar zijn. Dat zou namelijk kunnen betekenen dat we eerder naar huis moeten en dat betekent minder uren dus minder centjes. En met een beschamend laag (hoewel acceptabel gezien het niveau van het werk) uurloon van netto 15NZD (ongeveer 8.5EUR), kun je beter zorgen dat je genoeg uren maakt.
Gelukkig is het bijna smoko. Wat een verschrikkelijk lelijk woord. Het beschrijft wel ontzettend goed wat de meeste van de mensen die hier werken doen tijdens deze pauze. Nadat ik vanochtend om 6 uur in het donker op ben gestaan om hier om half 8 te beginnen, hebben we al één smoko gehad om 10 uur. Na de smoko rond lunchtijd hoeven we nog maar 2,5 uur tot hometime. Ik kijk er naar uit om om half 5 lekker naar ons fijne huis te gaan. Heel fijn dat ze zo vroeg beginnen in de bouw, want dan ben je lekker vroeg klaar. Als ik om 5 uur thuis kom heb ik nog lekker de hele middag om buiten dingen te doen, voordat het om 6 uur donker is. Niet echt dus. Een 9-tot-5-baantje klinkt mij dan – hoewel het zo saai klinkt – toch als muziek in de oren.
Het is koud. De regen en wind maken het er niet beter op. Banjerend door de modder vraag ik mezelf af wat ik hier eigenlijk doe. Hoe heeft het zo ver kunnen komen?

Als vierentwintigjarige bijna afgestudeerde werktuigbouwkundige liggen de kansen in Nederland voor mij open. Hier in Wellington, Nieuw Zeeland, is dat wel anders. Een zoektocht op de meest gebruikte vacaturewebsite met de filters ‘Engineering’ en ‘Science&Technology’ leverde slechts twee (!) resultaten op. Beide waren helaas voor senior posities en binnen een andere engineering tak. Niet echt dikke kansen dus.
Na een tijdje tevergeefs gezocht te hebben naar een baan, was uiteindelijk de nood voor moneys – om de huur te betalen – toch te hoog. Bovendien vond ik thuis stil zitten maar niks. Dus ben ik voor de tussentijd maar labouring (zo’n beetje alles waar je geen hersenen voor nodig hebt, maar wel een beetje spieren) gaan doen via een uitzendbureau. En voor ik het wist was de tijd al zo ver, dat het geen zin meer had om voor de resterende tijd in Wellington nog iets nieuws te vinden.
Het werk kende – net als ieder werk – ups & downs. Zo moest ik tijdens mijn eerste dag lange, grote, dikke, zware gipsplaten omhoog tillen en manoeuvreren door een smal trappenhuis. Zeven verdiepingen omhoog. Man, ik was gesloopt. Het was serieus onmenselijk. Ook heb ik een dag besteed aan het schrapen van betonnen muren, zodat het geverfd kon worden. Met een soort verfschraper waren we dodelijk niet-effectief. Een schuurmachine zou duizend keer sneller gaan, maar ‘die was er niet’, of ‘dat was geen optie’. Zelden heb ik mij zo nutteloos gevoeld.
Hilarische positieve momenten waren er echter ook! Zo ben ik twee dagen levend stoplicht geweest. Jawel, zo iemand met een bordje met aan de ene kant ‘stop’ en aan de andere kant ‘go’. Altijd heb ik al willen weten hoe dat zou zijn en nu had ik eindelijk de kans. En dat niet alleen, ik mocht het namelijk zelfs doen in de zon met een mooi uitzicht. Helemaal prima. Alle fijne kneepjes van het vak heb ik in die paar dagen weten te doorgronden.
Hoewel ik het soms wel even lastig vond, omdat ik het werk meestal niet leuk vond, had het veelal zware en slecht betaalde werk ook voordelen. Als ik ’s avonds thuis was, had ik natuurlijk nul zorgen aan mijn kop wat werk betreft. Je deed gewoon overdag je werk en daarna was je vrij. Klaar. Ook was de flexibiliteit enorm luxe. Ik kon gewoon aangeven ‘jo morgen wil ik liever niet werken’ en dan was ik vrij. Dit was fantastisch toen Eva’s moeder kwam en we anderhalve week weg gingen. Natuurlijk kreeg ik dan ook niet betaald, maar ach. Die vrijheid qua tijd kwam vooral ontzettend goed uit om tussendoor wat te klussen aan het extra busje dat Eef en ik hadden gekocht (als investeringsprojectje) of te werken voor een aardige man die zijn huis aan het renoveren was (veel chiller en beter loon).
Bovendien was het natuurlijk een enorm luxeprobleem dat ik niet altijd even blij was met mijn werk hier. Ik hád werk. En hier een dak, eten, Eva, gezondheid en veel meer. En überhaupt de mogelijkheid om hier in Nieuw Zeeland, de andere kant van de wereld, te zijn. Dat besefte ik maar al te goed toen Eva en ik de film Samba keken. Daarin stonden tientallen (illegale) Afrikaanse migranten in Frankrijk letterlijk te springen voor de lulligste baantjes. Zolang ze maar wat konden verdienen. Dan had ik het hier toch wel heel erg goed voor elkaar.
Al met al een super leerzame periode vol met dingen die ik waarschijnlijk nooit meer ga doen, maar waar ik de ervaringen van meedraag en waar ik met een grijns en lach op kan terugkijken.

Hier, aan de andere kant van de wereld, maak je ontzettend veel nieuwe ervaringen mee, eentje daarvan is het feit dat ik (Eva) voor het eerst in mijn hele leven jarig ben geweest in jawel….. de winter! Een hele vreemde ervaring, alhoewel het op mijn verjaardag prachtig weer was en dit feest nog mooier werd met de reden dat mijn allerliefste moeder op mijn verjaardag in NZ was! 25 jaren vieren aan de andere kant van de wereld met twee van mijn lievelingspersonen om me heen, was een erg bijzondere en speciale verjaardag! Mijn moeder is ons drie weken komen opzoeken hier aan de andere kant van de wereld, dit was geweldig! Ze kwam precies op het goede moment - het moment dat je in Nederland ook kunt ervaren - dat de winter eigenlijk net wat te lang duurt en je lichaam vraagt om een nieuw avontuur; en dat avontuur zijn we aangegaan! Jason en ik hebben zowaar een tweede (Jason inmiddels zijn derde!) busje gekocht! Een prachtexemplaar, ruimte van binnen, drie stoelen voorin en alles wat je nodig hebt. Nadat mama een week ons leven in Wellington heeft ervaren zijn we met twee busjes op avontuur gegaan. Dit was geweldig! Creëer een beeld voor je van een uitgestrekt landschap met twee busjes die vrolijk achter elkaar aan rijden naar onbekende plekken. Op deze manier konden we mama echt het “busjes reisleven” laten ervaren. We hebben de mooiste dingen van het Noordeiland gezien, zijn op bezoek geweest bij onze Nederlandse vrienden Chris en Pauline, hebben de enige Surinamer in Nieuw-Zeeland ontmoet, hebben gedoucht onder de warme watervallen in Rotorua, hebben op één dag zon, regen, bos en sneeuw gezien, hebben op een van de mooiste freedom campings gestaan en een vuurtje gestookt, een dag in een wolk gezeten (maar wel in een prachtige lodge) en afgesloten met een geweldige 6-urige hike bij vulkaan Taranaki! Na dit 10-daagse avontuur zijn we weer terug in Welly aangekomen. Daarna zijn mama en ik samen naar Auckland gevlogen, familie ontmoet en ons avontuur afgesloten. Met wat tranen en een ongeloofelijk geluk dat ik zo’n geweldig stoere moeder heb die me aan de andere kant van de wereld op komt zoeken, hebben we elkaar gedag geknuffeld, niet wetend wanneer we elkaar weer zullen zien… Want ja lieve mensen, onze plannen liggen vanaf nu weer open! Ik ga nog drie dagen werken, dan gaan we ons klaar maken voor vertrek, pakken we de Interislander ferry naar het Zuideiland en gaan we het reisavontuur weer aan. Het enige wat we al wel hebben gepland is Wwoofing (werken op organic farms). Wij gaan deze ervaring aan en zullen in ons volgende blog beschrijven hoe dit bevallen is. Voor de rest, no plans en gewoon gaan! We zullen jullie op de hoogte houden van onze avonturen! Hier is de lente begonnen, de lammetjes lopen in de wei en de natuur is in volle bloei, net als wij! Het allerbeste vanuit onze heerlijke kamer en de leuke stad Welly.
---
Trouwens, inmiddels is het reizen voor ons alweer begonnen! Afgelopen zondag pakten we de ferry en hebben we al een paar dagen onwijs genoten van prachtig weer in de Marlborough Sounds. Heerlijk! Jullie horen binnenkort weer van ons hoe het is om een enorm luxe huis in te ruilen voor het kleine huisje op wielen en het werkleven te verwisselen voor het ongeplande reisleven. All the best van ons :)