Two Lucky Bastards

Ja waar moeten we beginnen, we zijn inmiddels alweer twee maanden verder en hebben zo ontzettend veel meegemaakt, te veel om op te noemen!

Nadat we vertrokken uit Wellington hebben we twee pracht weken gehad en ontzettend mazzel gehad met het weer. We hadden het niet beter kunnen timen, het zonnige reisleven was weer begonnen! We zijn gestart in de Sounds waar we hebben gehiked en gefietst, vervolgens zijn we door gegaan naar de Golden Bay area waar we gave grotten hebben bezocht. Hierna hebben we een paar geweldige dagen gespendeerd in het Abel Tasman National Park. We verbleven op een prachtige camping aan zee, waar we elke avond een vuurtje hebben gestookt en twee wandelingen hebben gemaakt. Vervolgens bleven we in de hike sferen want hierna zijn we naar de Nelson Lakes gegaan waar we een drie daagse hutten tocht hebben gedaan. Dit was te gek, om bij de eerste hut te komen moesten we een flinke klim doorstaan, maar dit leverde ons wel een prachtig uitzicht op. De tweede dag zijn we weer naar beneden gedaald en door gelopen naar de Cold Water Hut, een hut gelegen aan een prachtig meer (waar Eva natuurlijk in is gedoken) en waar Jason zowel een vuur buiten als binnen heeft weten aan te houden gedurende de avond. We hebben deze avond en volgende dag doorgebracht met twee leuke reizigers, na afloop van de hike zijn we met zijn allen het koude Lake Rotoiti in gedoken, een coole experience!

Na deze twee en een halve week hebben we onze eerste ‘Wwoof’ (working on organic farms) experience gehad in Motueka. We verbleven bij Jack & Joana (een lief oud fit koppel) in hun zeflvoorzienende ecofarm met een prachtig groot stuk land erom heen (waar wij veel tijd in hebben doorgebracht). Nadat we een hele rondleiding over het erf hadden gehad zijn we de volgende dag gestart met het planten van een boom. Daarnaast bestonden onze “werk”uren voornamelijk uit onkruid wieden en het kippenhok voorzien van een nieuwe laag schors. Heel wat kruiwagens, emmers vol onkruid en gekweekte spieren verder, werden we ondertussen voorzien van de meest lekkere maaltijden die Joanna kookte van voormelijk groenten uit eigen tuin, zelfgemaakte koekjes, appelmoes en met als beste haar homemade vijgen icecream, really delicious! Ik nam elke ochtend een duik in hun pond, heerlijk om mee wakker te worden.
Jack houdt enorm van (naakt) hiken en dit hebben we dan ook twee keer met hem mogen doen! We hebben twee fantastische inland tracks (waar seriously niemand komt) in het Abel Tasman National Park gedaan. Hier kan je lopen voor 5 uur zonder iemand tegen te komen, probeer dat maar eens in Nederland! Eva heeft het naakt hiken gejoined en vond het een bijzondere ervaring. Jack en zijn vriend omschreven het ook wel als de beste hike outfit die je kunt hebben: not too hot, kan tegen de regen en het weegt niks!

Na het Wwoofen zijn we via de Arthurs Pass (een hele mooie bergpas) naar Christchurch gegaan. Na een domper van de verkoop van het “derde”busje zijn we lekker gaan surfen in Sumner, een top plaatsje met goede golven en een leuke outdoor sfeer!

Na twee dagen slecht weer te hebben gehad zijn we via het prachtige Lake Tekapo naar de hoogste berg van NZ, Mount Cook, gereden. Hier hebben we gekampeerd aan t meer en de volgende dag een gave en druk bezochte hike gedaan naar een meer met drijvende ijsschotsen erin. We waren nog niet uitgehiked dus hebben we ook nog een korte hike naar een gletsjer meer gemaakt. Daarna was het wel genoeg hiken geweest, dus de volgende dag hebben we het hiken ingeruild voor biken: fietsen over de Central Otago Rail Trail.

Vervolgens zijn we naar Queenstown gegaan, waar we genoten hebben van het zwembad (met een hele chille spa), een kapper voor Jason en goddelijke ice cream (Jason had zelfs drie bollen!).

Daarna zijn we naar Glenorchy gegaan waar we het slechte weer hebben afgewacht om vervolgens een deel van de Routeburn Track (een van de Great Walks van NZ) te gaan lopen. Dit was een ontzettend gave hike, door de bergen naar een zadelpunt. Het allermooiste was dat precies op het moment dat wij op het (voor die dag hoogste punt waren) er een helikopter kwam die het bordje van “track closed”weg nam. Daardoor konder wij het laatste stuk ook nog doorlopen – door de sneeuw -tot aan de Harris Saddle. Een lange hike dag (8.5 uur), maar zeer de moeite waard!

Glenorchy ligt aan het einde van een doodlopende weg, dus we kwamen weer langs Queenstown. Hier hebben we Sanne en Paul (oude schoolvriendin van Jason en haar vriend) ontmoet en uitgedaagd om een potje frisbee golf tegen ons te spelen. s’Avonds heerlijk samen uit eten geweest en de volgende dag nog een dag met hen gespendeerd. We genoten van een zonnige dag en maakten een bijzondere wandeling door een totaal nieuw soort landschap, bezaaid met klimbare rotspartijen.

Een paar dagen later zijn wij doorgegaan naar Mount Somers om daar een hike te doen naar een hut. De twee dagen daarvoor had het non-stop geregend maar wij waren maar al te blij dat het weer droog was en we deze track konden gaan lopen! Niet nagedacht over het feit dat door deze hevige regenval het pad was omgevormd tot een kleine rivier en dat de rivieren (die je blijkbaar moest oversteken zonder brug) zo hoog waren dat je op de meest moeilijke manieren naar de overkant moest zien te komen zonder natte schoenen te krijgen. Na een paar uur lopen kwamen we bij de eerste (niet wetende dat we nog zooo veel rivieren moesten crossen) rivier die we moesten oversteken. Jason had een route bedacht over een omgevallen boomstam terwijl Eva haar schoenen uitdeed om door de rivier te lopen. Toen we net aan de overkant waren, kwam er een andere “tramper”(ander woord voor zeer fanatieke wandelaar) voorbij. Wij dachten: oehh hoe gaat hij dit doen? Spannend! Toen we naar hem keken dacht ik al: wauw die loopt wel heel snel door, hij remt niet eens af.. en toen stapte die ja, met schoenen en al door de rivier en liep zo verder. Wij lachtten ons natuurlijk kapot en waren al lang blij dat deze professionele tramper ons niet heeft zien hannessen haha.
Maar de track werd erger en erger en doordat we steeds een manier moesten vinden om de rivier over te steken deden we er een uur langer over (wat ons bracht op 7 uur lopen). Toen we eindelijk de hut in de verte zagen liggen barstten we uit in blijdschap, totdat we zagen dat net voor de voordeur van de hut nog één rivier was die we moesten oversteken (alsof ze nog nooit van een brug hadden gehoord…) Toen waren we er klaar mee en hebben we onze schoenen ook maar uit gelaten. Gelukkig was het heerlijk warm in de hut, waren er veel andere mensen en hebben wij lekker wat gegeten en een spelletje gedaan. Na een onrustige nacht (mensen die lang opbleven, door de hut heen banjerden en een groep die heel laat nog aan kwam) moesten we de volgende dag onze track vervolgen terug naar Keitje! We hadden ons natuurlijk al voorbereid op het ergste en ik (Eva) heb aan de “tramper”’ mentaliteit toegegeven en ben met schoenen en al elke plas en modder poel doorgegaan. Lekker soppen, heerlijk gevoel.
Na wat motiverende woorden voor elkaar, wat hike snacks en het zien van een pauw kwamen we na 7 uur terug op onze bestemming. Keitje, ons vertrouwde busje stond alweer op ons te wachten. Altijd fijn zo’n warm welkom. Één ding wisten we wel, voorlopig doen wij even geen hikes meer!

Toen zijn we via Christchurch, waar we nog een keer frisbee golf hebben gespeeld, naar Kaikoura gegaan. Hier is mijn droom uitgekomen: zwemmen met dolfijnen!! Het begon al goed want de dag daarvoor kwam er tijdens ons ontbijt aan zee al vanuit het niets een dolfijn voorbij zwemmen, hoe geweldig! Nu wisten we het zeker, we besloten gelijk om een tour te boeken om te zwemmen met dolfijnen, de volgende dag heel vroeg. En OMG het is het helemaal waard en hoe! Om 4.30 ging onze wekker om om 5.30 klaar te staan voor onze tour. Na een uitleg, een introductiefilmpje en het krijgen van een dik wetsuit, flippers, een cap en snorkel vertrokken we met de boot op zoek naar de dolfijnen! Na een klein halfuurtje te hebben gevaren kwamen we bij de eerste groep dolfijnen, de adrenaline gierde door ons lichaam, straks mogen we het water in! Snorkel op en aan de rand van de boot zitten, wachtend op het toeter signaal en vol energie en enthousiasme doken we het water in. Er was ons verteld dat we zo veel mogelijk lawaai moesten maken, zingen daar houden ze van en gekke bewegingen maken, interessant doen dan vinden de dolfijnen jou ook interessant. Al vrij snel kwamen de eerste dolfijnen om ons heen, achter ons langs, onder ons door en boven ons langs dit was een en al geweldig. Het gaf zo’n magisch gevoel om zo dicht bij de dolfijnen te zijn en echt dat contact te voelen, onebeschrijfelijk. Na deze eerste duik gingen we ze weer opnieuw volgen en mochten we nog een keer het water in met de dolfijnen en jahoor weer kwamen ze zoo dichtbij. Op een gegeven moment had ik twee dolfijnen de hele tijd om mij heen en bleven zij (en ik ook) rondjes om elkaar heen draaien en elkaar aan kijken zooo gaaf! Het werd nog gaver want we mochten zelfs nog een derde keer het water in, aan het einde van deze duik waren Jason en ik een beetje ver afgeweken van de groep maar wat er wel voor zorgde dat er iets van zes dolfijnen alleen om ons heen zaten en met ons mee zwommen en bij ons bleven. Todat de toeter ging dat we weer de boot in moesten komen bleven ze met mij mee zwemmen en kreeg ik het gevoel dat deze geweldige beesten, mijn liefste vrienden, niet wilden dat ik weg ging (en dat wilde ik natuurlijk ook niet). Al met al een fantastisch mooie en onvergetelijke ervaring waar we nog lang op kunnen teren!

We bleven in de dolfijnen sferen, aan het einde van de middag hadden we een heel mooi wildkampeerplekje gevonden aan zee. De volgende dag deden we natuurlijk een ochtendduik in deze prachtig mooie blauwe zee! Anderhalf uur later zagen we opeens vanaf het strand Hector dolfijnen (een iets kleiner soort dolfijn met een schattig hoofd) zwemmen! Ik (Eva) dacht ik duik er meteen weer in, nu weet ik hoe het is. Maar het was toch enger dan de dag ervoor, zonder wetsuit in een heftige zee en niet wetend waar ze precies zijn. Op een gegeven moment kwamen ze zo dicht bij de kust echt niet normaal! Toen konden we ze prachtig zien en gingen ze zelfs springen! De hele middag zijn ze nog in beeld geweest en we zijn hier dan ook de hele middag gebleven.

Totdat ons water en eten op waren (en de dolfijnen weg waren) zijn we weer door gegaan, op naar de supermarkt in Blenheim waar we op zoek wilde gaan naar een fruit picking job. In de rij van de kassa zeiden Jason en ik tegen elkaar ‘hoe gaan we eigenlijk een baan vinden?’ Al pratend liepen we naar buiten totdat we opeens een vrouw hoorden zeggen ‘Excuse me, excuse me’, wij dachten oh shit zijn we misschien iets vergeten ofzo? Ze zei: ‘You are not looking for work, are you?’ Jason antwoorde dit met: ‘Is this a joke? Yes we are!’ Wat bleek nou dat zij en haar man een holiday house hebben in de Malborough Sounds waar ze een stenen muur opnieuw wilden opbouwen en al een hele poos opzoek waren naar een sterk en fit jong stel! Toen zag ze ons lopen (en wij zagen er natuurlijk heel sterk en fit uit!) en heeft ze ons gewoon gevraagd! En wij, die reizen zonder een plan te hebben, konden gewoon ‘JA’ zeggen tegen dit fantastische aanbod! Ons geluk kon niet meer op! Een kwartier later reden we achter hen aan, niet wetend wat ons te wachten stond. In het aanbod zat ook nog eens het krijgen van heerlijke maaltijden en het gebruik maken van alle watersport gear die ze hier hebben: windsurfsets (ja zie je de ogen van Jason al shinen? ;) ), kayaks, zeilboten, supplanken, etc. Oftewel wij hebben hier een pracht week gehad die we ons niet mooier voor konden stellen, met lovely people in een te gek vakantiehuis in de Malborough Sounds met geweldig weer! Gister hebben we de muur afgebouwd en tussen het werken door hebben we genoten van de windsurfspullen, de kayaks, het zeilbootje en zijn we met hun boot naar het cafe geweest. Elke avond hadden we een vuur, werd er voor ons gekookt, borrelden we met een gin tonic en hadden we beschikking over een warme douche. We hadden zelfs ons eigen kleine huisje met badkamer totally voor onszelf! Ik heb elke dag een duik genomen van de steiger en een stuk gezwommen. Zij verklaarden me natuurlijk voor gek en hadden nog nooit iemand gezien die rond deze tijd van het jaar zo lang kon zwemmen! Elke ochtend kreeg ik weer een geweldige wave vanaf het huis en zaten ze vol verwondering te kijken hoe ik er weer in sprong om vervolgens na een warme buitendouche aan te schuiven aan een heerlijk ontbijt. Wat een kans en wat een week! Zeker een van onze hoogtepunten, we zullen het missen hier!

Benieuwd naar ons volgende blog? Wij wel! Hierin gaan we jullie vertellen hoe het is om een paar weken mee te zeilen met een gezin die al 12 jaar rond zeilen in de Pacific. Wij zijn benieuwd, jullie ook? ;)

All the best from Two Lucky Bastards!