Potvispoep, dolfijnen en omsingeld door zeehonden

Hee luitjes!

Geweldig dat je weer het blog leest! Dit keer heb ik (Jason) de eer wat te schrijven. Ook de afgelopen tijd hebben we weer van alles beleefd wat zeker het vertellen waard is. Met onze reis door de mooiste stukken van het Zuidereiland was het bijna onmogelijk om een kleine selectie foto’s te maken. We hebben uiteindelijk toch 27 foto’s en een aantal filmframes uit weten te kiezen die prachtig bij dit stuk passen*. Geniet mee!

Als je de foto’s bekijkt, zal het je vast opvallen dat we de ene keer lekker in een shirtje staan, terwijl we de andere keer dik ingepakt zijn. Ja ja, de zomer heeft na Wanaka vrij snel plaatsgemaakt voor de herfst en het weer twijfelt soms nog: wordt het winter binnenkort, of toch weer zomer? Eva bleef in ieder geval gewoon volhouden dat het zomer was, door – weer of geen weer – vaak toch voor een verfrissende duik te gaan. Inmiddels kunnen we wel stellen dat het in Nederland meestal lekkerder weer is dan hier. Dus als je ons wilt plagen, stuur je beste terraskiekjes naar ons!

Gelukkig hebben ze in Nieuw Zeeland nog wel wat andere mooie dingen te bieden. Naast de prachtige uitzichten en outdooractivitieten, hebben wij ook kunnen genieten van ontzettend veel wilde dieren van (te) dichtbij.

We hebben één van onze meest memorabele natuurervaringen ooit gehad, op één van de mooiste plekken ter wereld: Milford Sound. Met onze opblaasbare kayaks waren we lekker gaan peddelen door dit grandioze fjord, langs watervallen en spitse besneeuwde bergtoppen die weerspiegelden in het heldere water.
Het was al aan topervaring, maar het werd nog beter. In de verte zagen we water opspatten en na even te blijven kijken wisten we het zeker: dolfijnen! Zij zwommen verder de baai in. Maar vroeg of laat zouden ze er ook weer uit moeten, dus wij besloten in het midden van het fjord te blijven om onze kans op een ‘close encounter’ te maximaliseren. Als bezetenen (vooral Eva) gooiden we al onze krachten in de strijd om zo hard mogelijk achter de beesten aan te kayakken. Nadat de dolfijnen bijna uit het zicht waren verdwenen, zagen we dat ze waren omgekeerd en via de zuidzijde richting ons kwamen. Wij gingen dus nóg harder peddelen om precies op de route te komen te liggen. Naarmate ze dichterbij kwamen, dachten we: “Waar zijn we eigenlijk mee bezig!? In onze opblaasbare bootjes hier tussen al die grote beesten?!” Toen ze op een meter of dertig van ons af allerlei sprongen begonnen te doen, gingen alle emoties door elkaar. Het was een klein beetje eng, maar tegelijk zo fenomenaal fantastisch mooi. We konden niet gelukkiger zijn.
Maar het werd nóg beter. Na al enige tijd genoten te hebben, draaiden we ons om en zagen plots een grote sprong op zo’n vijftien meter. Zes dolfijnen zwommen naast elkaar en kwamen snel recht op ons af! Binnen enkele seconden waren ze bij ons en vlak voor onze neus doken ze onder. Ze waren een paar centimeter onder ons! Onze kayaks wiebelden in de door de dolfijnen gemaakte golf, maar aan de andere kant kwamen de vinnen weer omhoog. Man man man, doodeng maar onvergetelijk prachtig!

Na dit avontuur in Fjordland National Park reisden we naar de zuidkust en vervolgens via de Catlins naar Dunedin. Onderweg waren onder andere watervallen, kliffen en ook grotten waar je in Europa echt niet zonder gids en zonder ervaring in had gemogen. Gelukkig was dat hier niet zo’n punt, dus konden wij mooi met onze hoofdlampjes een uur lang ondergronds onze weg vinden, glow worms zien en aan de andere kant van de heuvel weer uit een gat tevoorschijn komen.

Eén van onze bezigheden langs de kust was onder andere het zoeken naar potvispoep. Of naja, eigenlijk geen poep, maar iets anders: ambergris. Ja, zoek dat maar eens op, en waarom we dat probeerden te zoeken. Het ziet er uit als een steen, maar dat is het niet.
Maar goed, bij het Kaikoura Peninsula waren wij dus op zoek naar potvispoep. We liepen lekker over de rotsen langs de kust, turend naar beneden. Potvispoep onderscheiden van rotsen is lastig, maar zeehonden van rotsen onderscheiden is niet veel makkelijker. Plots waren er best wat zeehonden aan het chillen in de zon. Wij liepen er voorzichtig tussendoor, verder langs de kust. Na al een aantal tricky situaties, lagen er nu veel te veel zeehonden dicht op elkaar. We konden er echt niet meer langs. Er omheen was geen optie, want er waren hoge kliffen. Dan maar terug…
Maar wacht eens… Hé, de zeehonden op onze terugweg waren wat verschoven, daar konden we ineens ook niet meer langs! Bij onze pogingen om er toch stiekem tussendoor te sluipen, werden we weggejaagd door een grote brullende zeehond met een bek vol scherpe tanden. We waren omsingeld.
En om het nog wat erger te maken: het werd bijna hoog water. De relatief smalle strook land waar wij ons bevonden - tussen de zee en de kliffen – werd steeds smaller. We zochten nog naar wat alternatieve routes tussen de brullende zeehonden door, maar nee, we konden echt niet weg. Zodra we ook maar iets dichterbij probeerden te komen, keek een baas van een zeehond ons aan met een blik waarvan je dacht: Oei oei daar moeten we niet bij in de buurt komen! Wat nu?
Na enige tijd gewacht te hebben, zonder verbetering van de situatie, zijn we uiteindelijk toch weten te ontsnappen door een klif op te klimmen. Aan de andere kant konden we weer naar beneden. Het was echt geen makkelijke klim, maar we hadden geen andere optie. Gelukkig hebben we het er heelhuids vanaf gebracht. Pfieuw!

Andere wilde beesten die we onderweg hebben gezien waren onder andere de Kea (papegaai-achtige vogel), albatrossen, zeeleeuwen en Jan van Gents. Tijdens een tour hebben we niet alleen een machtige potvis gezien, maar zijn we uiteindelijk ook omgeven door iets van 150 dolfijnen, overal! Onze portie mooie uitzichten hebben we gekregen bij het Otaga Peninsula en het Banks Peninsula.

Langzaamaan werd het bijna normaal dat we Keitje op een plek konden parkeren waar je ’s avonds een zonsondergang over de bergtoppen kon aanschouwen en ’s ochtends kon ontbijten met zicht op prachtige zee-armen. Dat je overdag kon gaan mountainbiken, surfen, grotten kon ontdekken of kon gaan hiken naar een waterval. Het was zo veel moois, dat het allemaal bijna niet meer in onze hoofdjes erbij paste. Er was tijd nodig om alles te verwerken. Omdat er ook wat centjes verdiend moesten gaan worden, zijn we nu net begonnen aan het volgende deel van ons avontuur: wonen en werken in Wellington!

Inmiddels zijn we ruim een week in deze super gezellige stad. Eva is begonnen met werken bij Save the Children en ik ben nog op zoek naar een baan. Afgelopen weekenden hebben we genoten van de vele leuke restaurantjes en cafés (die had je op de afgelegen plekken op het Zuidereiland niet zo veel) en straatmarktjes. Een gigantische verandering ten opzichte van het busjesleven, maar zeker ook leuk. We hebben de reisvrijheid tijdelijk weer ingeruild voor iedere dag een douche, een groot bed, een wc dichtbij en een oven. Vanaf juni kunnen we intrekken in onze kamer in een prachtige oude villa. Spannend!

De komende tijd dus nauwelijks outdoor-avontuur meer, maar dit voelt ook als een bijzondere ervaring. Jullie horen wel hoe het gaat in een volgend blog! Bedankt voor het lezen en laat wat van je weten, eventueel door een reactie te plaatsen hieronder. Wij missen jullie zeker, dus we willen ook graag weten hoe het met jullie is :)

Adiós amigos!

Eva & Jason


*Wat lage kwaliteit, maar prima zichtbaar! Klik op 'Ga naar het overzicht' om ze allemaal te zien.